Η σχέση χειρουργού-ασθενούς. Σχέση πίστης και ελπίδας.
Πάντοτε πίστευα ότι η χειρουργική ειδικότητα εμπεριέχει ιδιαίτερες σχέσεις χειρουργού-ασθενούς. Ίσως αυτό με έκανε να την επιλέξω, εκτός φυσικά από την πρόκληση του δύσκολου.
Η δεοντολογία και η ηθική, επιβάλλουν ο ασθενής να γνωρίζει την αλήθεια για την πάθησή του, για τον τρόπο χειρουργικής λύσεως του προβλήματός και τα επακόλουθα ενός χειρουργείου. Η ανάγκη ενημέρωσης του ασθενούς από τον χειρουργό εγκαινιάζει μία μοναδική σχέση. Ο ασθενής πρέπει να εμπιστεύεται αυτόν που επέλεξε να τον χειρουργήσει, ακόμα και να την επιλογή έκαναν αρχικά συγγενείς ή φίλοι. Αυτή η εμπιστοσύνη «κερδίζεται» αποκλειστικά και προσωπικά από τον χειρουργό.
Την ώρα της επέμβασης ο ασθενής είναι ανήμπορος να αντιδράσει, άρα επαφίεται 100% στην επιλογή του. Αυτή η «παράδοση» είναι ασφαλώς με πίστη και ελπίδα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτή ακριβώς η πίστη και η ελπίδα καλλιεργούνται πριν το χειρουργείο και είναι αναγκαίες και για τους δύο, τόσο για τον χειρουργό όσο και για τον ασθενή. Ο μεν πρώτος οφείλει πριν οδηγήσει τον ασθενή στο χειρουργείο να έχει αισθανθεί την αύρα της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Αυτό πρακτικά σημαίνει καλή τήρηση οδηγιών μετεγχειρητικά, καλή επικοινωνία και θετική ενέργεια συνεργασίας. Ο ασθενής, από την άλλη πλευρά, βαδίζοντας προς το χειρουργείο έχει τα φυσιολογικά και αναμενόμενα συναισθήματα δέους και φόβου. Έχει απόλυτη ανάγκη να πιστεύει στον γιατρό του ώστε να τα αντιρροπήσει.
Όλα τα παραπάνω τα θεωρώ πολύ σημαντικά στον χάρτη της ιατρικής δεοντολογίας για έναν βασικό λόγο: δεν χειρουργούμε νόσους αλλά ανθρώπους. Δεν έχουμε απέναντι μας μόνον βλάβες, όγκους ή ανατομικές ανωμαλίες, αλλά έχουμε και συναισθήματα, χαρακτήρες, περιβάλλον και ψυχές. Σε όλα πρέπει να είμαστε νικητές.
Για αυτό τον λόγο και η χειρουργική δεν είναι για όλους.
